Σας αγαπώ!

Συνήθως νιώθω πως ένας τεράστιος γλωσσοδέτης βγαίνει από το στομάχι μου, στερεώνεται στα δόντια μου και σαν χταπόδι αρπάζει τη γλώσσα μου, αποτρέποντας με από το να μιλήσω ή να εκφράσω οτιδήποτε θεωρείται ανθρώπινη επαφή ή επαφή με οποιοδήποτε άλλο ζώντα  οργανισμό. Επικοινωνώ μια χαρά με τα αστέρια όμως και το γαλαξία. Μου αρέσει να μιλάω σε αυτά ή να γράφω πράγματα σε κόλλες άσπρες. Δε ξέρω γιατί προτιμώ τις άσπρες. Σαν χρώμα δεν είναι απο τα αγαπημένα μου. Όμως μου αρέσουν οι άσπρες κόλλες (ίσως να έπρεπε να πω χαρτί αλλά προτιμώ το «κόλλα») και τα μολύβια. Μου αρέσουν τα μολύβια, ιδιαίτερα τα 2Β. Μου αρέσει που αφήνουν μουντζούρες πάνω στην άσπρη κόλλα. 

Πριν λίγες μέρες ήταν τα γενέθλια μου. Μου έφεραν τούρτα. Ήταν μεσάνυχτα ακριβώς. Έκανα ένα πεντάλεπτο διάλειμμα από το διάβασμα μου, έσβησα το κεράκι, έκανα μια ευχή και συνέχισα το διάβασμα μου. Δεν ήθελα καθόλου να συνεχίσω το διάβασμα μου αλλά έπρεπε κι έτσι το έκανα. Φέτος ήταν διαφορετικά γενέθλια από ότι άλλες χρονιές. Το κατάλαβα από την ευχή μου. Ευχήθηκα πάλι κάτι εγωιστικό μεν αλλά διαφορετικά εγωιστικό. Ευχήθηκα να έχω πάντα τα αγαπημένα μου άτομα στη ζωή μου. Ευχήθηκα χαμηλόφωνα, είμαι σίγουρη ότι μόνο το μυαλό μου με άκουσε. Πάλι δεν κατάφερα να εκφράσω τα συναισθήματα μου ή οτιδήποτε άλλο φορ δατ μάττερ. Αναρριχήθηκε ο γλωσσοδέτης. Ρωτάω τα αστέρια όταν είμαι μόνη μαζί τους: Τα άτομα που με αγαπούν γνωρίζουν ότι κι εγώ τα αγαπώ; Δε ξέρω, μου απαντούν. Θα ήθελα να το μάθουν σε κάποια στιγμή. Ίσως να τους μουντζουρώσω ένα ‘’Σ’ αγαπώ’’ σε μιά άσπρη κόλλα. Ή ίσως να μην το κάνεις, μου λένε, ίσως να πρέπει να χρησιμοποιήσεις μια πολύχρωμη κόλλα.

Εξαρτάται από εσένα.

ariana.